Przepowiednia

„Valoran krainą złocistą, jednak dotknięta historią krwistą, 

Gdy widmo zagłady nad nią ciąży i cały kontynent niebawem pogrąży

Na Kumungu czym prędzej wybywajcie i tym samym naród wybawiajcie, 

Bluźnierczy Graal Atheny tam ratunkiem, dla tych którzy wykażą się wysiłkiem.

Bacz uważać wszelako bohaterze! W duszy zła, nikt prędko nie dostrzeże. 

A żądza zgubą Waszą będzie, kiedy niebezpieczeństwo Was dosięgnie„

Salę w demaciańskim pałacu wypełniała teraz cisza spowodowana przemową proroka z Góry Targon. Książe Jarvan IV spoglądał na niego sceptycznie, chłodno kalkulując w myślach jak następca tronu powinien reagować na takie przepowiednie. Leona, która przyprowadziła przerażonego proroka wprost ze Świątyni Solari, instynktownie wyczuła zmieszanie księcia.

- Może powinniśmy poczekać z tym na twego ojca, Jarvanie. - suponowała kapłanka. Odgarnęła kasztanowe pasmo włosów ze zbroi, nie bardzo wiedząc co ma zrobić z własnymi rękoma. Bez swego miecza i tarczy, czuła się obnażona. W myślach przeklinała prawa panujące w Demacii, które zabraniały wnoszenia broni na teren zamku. Oczywiście zakaz ten, nie dotyczył rodziny królewskiej. Przeklęci demaciańscy hipokryci. Pomyślała gniewnie, jednak na twarzy ciągle zachowywała neutralny wyraz. Nie dała po sobie nawet poznać, że drażni ją nieodzowna obecność w sali Shyvany – półsmoczycy-półczłowieka.

Wojowniczka stała przy wejściu na baczność w postaci człowieka, milcząc. Wystarczyłby jeden podejrzany ruch, a strażniczka byłaby gotowa w sekundę przeobrazić się w smoka i zaatakować w razie niebezpieczeństwa. Jej twarz nie zdradzała żadnych emocji, jednak Leona zdawała sobie sprawę z tego co wisi w powietrzu.

Dużo plotek słyszano w całym Valoranie na temat romansu Jarvana z członkinią Elitarnej Demaciańskiej Gwardii. Leona uważała, że to niegodne i bardzo infantylne ze strony samego syna króla Jarvana III, zważywszy na plany co do zaaranżowania małżeństwa księcia z Quinn - także elitarną członkinią straży. Kapłanka nie rozwodziła się nad kwestią cudzołóstwa i aspektem konfliktu rasowego. Niedobrze jej się robiło na samą myśl.

- To mogłoby potrwać do kilku tygodni. Jest na dyplomatycznej wizytacji we Freljordzie. - objaśnił Jarvan IV. - Leono, Promyku Jutrzenki, jesteś jednak pewna, że powinniśmy się obawiać? - chciał zabrzmieć najbardziej uprzejmie jak tylko potrafi.

- Królewiczu miłościwy! - odezwał się nieproszony prorok. Całe jego ciało drgało z niewyjaśnionych przyczyn, jakby jego umysł zajęła jakaś choroba. - Ja prawdę powiadam! Słyszałem to wszystko… złe głosy wtargnęły do mej duszy, oj złe! Ale wierzyć mnie nauczono, że to przekazy z samego Słońca. Prosty ale silny ze mnie człowiek, z Rakkoru pochodzący. Do świątyni mnie przygarnięto i nauczono sztuki proroctwa. Dla Solari służę i żyję.

- Ufam mu. - powiedziała stanowczo Leona, gdy mężczyzna zakończył swój monolog. - Mam nadzieję, że nie usiłujesz kpić z naszej wiary. Nie będę tolerować heretyków, nawet jeśli z Twoim ojcem łączą mnie przyjacielskie relacje. Gardzę innowiercami tak samo jak cudzołożnikami. - rzuciła kąśliwą uwagą, nie mogąc się powstrzymać. Czekała na jakąś reakcję albo ze strony Shyvany lub Jarvana. Choćby drobny cień rumieńca wstydu. Nic się jednak nie stało. Znowu zapadła niezręczna cisza.

- Z całym szacunkiem odnoszę się do kultu Solari, droga Leono. Nasz sojusz, jest nam bardzo cenny i nie zamierzam go niszczyć przez poglądy religijne. - sprostował książę. - Shyvano. Czym prędzej udaj się do Kayle i przyprowadź ją do nas. Przy okazji wyprowadź naszego gościa na dziedziniec i zajmij go czymś. Chcę podyskutować z szanowną Leoną sam na sam.

Półsmoczyca ukłoniła się, nie racząc go ani jednym słowem i opuściła salę razem z górskim prorokiem. Gdy tylko drzwi się zamknęły, atmosfera wydała się być bardziej swobodna, jednak rozmówcy nadal zachowywali się poważnie.

- Czy myślimy o tym samym? - zaczął Jarvan. - Kolejna Wojna Run? Czyż nie po to powstała organizacja Ligi Legend?

- Może to za mało. - spekulowała Leona. - Okropne burze magiczne, trzęsienia ziemi, niewyjaśnione zjawiska nadal nękają cały kontynent. Wszyscy mówią o tym, że Runeterra się rozpadnie w trakcie kolejnej wojny.

- To tylko gdybania. - mężczyzna nadal pozostawał nieprzychylny.

- Chcesz ryzykować? - Leona zmierzyła Jarvana nieprzyjemnym wzrokiem, dając mu tym do zrozumienia, że nie ustąpi.

- Czego więc ode mnie oczekujesz? Że wybędę na tropikalne tereny Kumungu i dam się zabić w poszukiwaniu jakiegoś artefaktu? A może mam ryzykować jeszcze życia moich ludzi? - książę zareagował nieco bardziej agresywnie, niż zamierzał. Jednak kapłanki nie ruszyło to ani trochę.

- Tu chodzi o losy całej Runeterry. Ofiary padną, niezależnie od tego jak się one potoczą. - kobieta nadal mówiła spokojnym, rzeczowym tonem. - Powiedz mi. Lepiej żeby zginęło kilkaset demaciańskich żołnierzy czy żeby cały Valoran upadł, a tym samym Demacia? Jak na kraj, który słynie ze swej cnotliwości, jesteście aż nadto egoistyczni.

- To nie egoizm lecz rozwaga. Zanim podejmiemy jakieś kroki, należy się dowiedzieć z czym ma się do czynienia. - odparł bez wahania Jarvan.

W tym samym czasie, rozległo się pukanie do drzwi i chrapliwy głos Shyvany.

- Panie… ? - strażniczka uchyliła drzwi, nie będąc pewna czy może wejść. - Kayle tu jest. - oznajmiła.

- Wprowadzić! - rozkazał książę.

Donośny i dumny chód, skrzypienie ociężałej zbroi, lśniące długie blond włosy i cichy trzepot skrzydeł, od których tak ciężko było odwrócić wzrok. Anielica ukłoniła się z należytym szacunkiem i powstała.

- Ku chwale Demacii, Kayle Sprawiedliwy Sędzia przybywa na Twe wezwanie, wasza wysokość. - przedstawiła się, po czym dostrzegła obecność Leony. - Witaj Promyku Jutrzenki, niech chroni Cię światłość. - wykonała kolejny skłon, na co kapłanka odpowiedziała jej skinieniem głowy.

- Niezmiernie cieszy mnie Twój brak zwłoki, Nieśmiertelna. - odezwał się Jarvan IV. - Proszę, dołącz do nas. - mężczyzna wskazał wolne miejsce przy stole, tuż obok Leony.

- Jak tylko rozkażesz, wasza wysokość. - Kayle wykonała polecenie.

- Chciałbym żebyś nam coś opowiedziała. - książę podparł brodę o swoje złożone dłonie. - Co wiesz o Bluźnierczym Graalu Atheny?

- Został stworzony przez moją siostrę Morganę, wasza wysokość. To powszechnie znany fakt. - Kayle zdziwiło to nagłe zainteresowanie tym przedmiotem, jednak domyślała się, że nie powinna zadawać niewygodnych pytań. - Artefakt, rzekomo ma zapewniać posiadaczowi niezmierną ilość mocy i ochronę.

- Tego jestem całkowicie świadomy. Znane mi są valorańskie legendy. Jednak wiadomym mi jest też, że sama byłaś świadkiem powstania tego Graala. - mężczyzna uśmiechnął się pobłażliwie w stronę anielicy.

Kayle zacisnęła pięści, czując dyskomfort. Nie była zbyt entuzjastycznie nastawiona do opowiadania historii, która była dla niej tak bolesna. Wiedziała, że nie ma wyboru. Musiała się zmusić do przełknięcia własnej dumy.

- Pochodzę z odległego świata. Starszego, niż wasza wysokość mogłaby sobie wyobrazić. - zaczęła swoją opowieść. - Mieszkają tam sami Nieśmiertelni, jednak nie zawsze potrafiliśmy się dogadać. Konflikty doprowadziły do wojny. Większość z nas chciało zjednoczyć świat, sprawić by był bezpieczny, gdzie rządziłaby sprawiedliwość. Wytępić wszelakie zło. Niestety, niektórzy odebrali to jako tyranię. Buntowali się. Tak jak Morgana. Zdobyła zakazaną moc, poznając tajniki czarnej magii. Byłyśmy siostrami, nie potępiałam jej na początku, bo uważałam, że się trochę zagubiła. Chciałam ją wyrwać ze szponów zła i prosiłam ją, by do mnie dołączyła. Odmówiła. Została Upadłą. Nie miałam większego wyboru. Wyrzekłam się własnej siostry. Nie sądziłam, że tym właśnie doprowadzę ją do takiego stanu. Rozgniewała się okrutnie, nigdy jej takiej nie widziałam. Jej oczy zajęły się krwawymi łzami, kiedy z jej ust wydobywały się bluźniercze obietnice. Ostatecznie z tych łez uformował się kielich Atheny, powstały przez ból i cierpienie Morgany. - Kayle zamilkła. Patrzyła na Jarvana IV, gotowa na dalsze pytania.

- Wiesz może, gdzie teraz się znajduje? - zapytał zgodnie z oczekiwaniami książę.

- Nie, wasza wysokość. - Nieśmiertelna pokręciła przecząco głową. - Wiem, że Morgana uciekła razem z nim do Runeterry, zawiązać pakt z Ligą Legend. Osiadła się w królestwie Noxus. Wszyscy już o tym wiedzą.

- Słyszałam dużo plotek na temat tego, że zakazany artefakt znajduje się w południowej części Valoranu. - odezwała się Leona, po raz pierwszy odkąd Kayle zaszczyciła ich swoją obecnością. - Zatem przepowiednia może być prawdziwa. Dżungla Kumungu.

Książe Jarvan mruknął długo się zastanawiając nad tym jaki powinien wykonać teraz ruch. Nie miał stuprocentowej pewności co do prawdziwości słów proroka, jednak nie mógł zignorować aż takiego zagrożenia.

- Jeszcze dzisiaj wyśle gońca do Freljordu, z prośbą o wsparcie. - zdecydował.

- Lud Solari pomoże wam się przedostać przez Wielką Barierę. Przemycimy was dyskretnie przez Przełęcz Morgon, by uniknąć zwiadowców z Noxusu. - zaproponowała pomoc Leona. - Kłopoty mogą być z przebrnięciem przez Shurimę. Będziecie musieli radzić sobie sami.

- Służę swym mieczem. - wyraziła chęć udziału w całym przedsięwzięciu Kayle.

- Jak liczne wojsko wyprawisz? - zapytała z czystej ciekawości kapłanka świątyni Solari.

- Nie poślę swojej Elitarnej Gwardii. Powołamy nową organizację. Ligę Atheny, składającą się z moich najlepszych pięciu ludzi razem ze wsparciem wojska. - przedstawił swój plan Jarvan.

- Ku chwale Demacii! - zawołała podekscytowana Kayle, w myślach mając nadzieję na okazję do spotkania się z Morganą i możliwością zgładzenia jej.

- Ku chwale Słońca. - powiedziała spokojnie Leona, uśmiechając się z aprobatą.